Quis istum dolorem timet? Minime vero, inquit ille, consentit. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem. Sed haec in pueris; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quid est enim aliud esse versutum? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Sed residamus, inquit, si placet. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.

Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Tanta vis

admonitionis inest in locis; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Comprehensum, quod cognitum non habet? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt.

Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Sed quae tandem ista ratio est? Dici enim nihil potest verius. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Quo modo autem philosophus loquitur? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni.

Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum

sit, sed quid disciplinae.

Duo Reges: constructio interrete. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.