Hic nihil fuit, quod quaereremus. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Ego vero isti, inquam, permitto. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Tria genera bonorum; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Sed ille, ut dixi, vitiose.

Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Duo Reges: constructio interrete. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Tum mihi Piso: Quid ergo? Cur iustitia laudatur? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Quodsi, ne quo

incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Summae mihi videtur inscitiae. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Quo igitur, inquit, modo? Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Dat enim intervalla et relaxat.

Age, inquies, ista parva sunt. Dat enim intervalla et relaxat. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.