Scisse enim te quis coarguere possit? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Rationis enim perfectio est virtus; Duo Reges: constructio interrete. At certe gravius. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Immo videri fortasse. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Quid vero? Nam quid possumus facere melius? Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum.

Conferam avum tuum Drusum cum C. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur.

Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Sed quae tandem ista ratio est? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.

Tu autem inter haec

tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;

Bork Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Tum mihi Piso: Quid ergo? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Hos contra singulos dici est melius. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Hoc simile tandem est? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.