Quae duo sunt, unum facit. Hos contra singulos dici est melius. Mihi enim satis est, ipsis non satis. In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima.

Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?

Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est?

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Qui convenit? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Perge porro; Nihilo magis. Quare conare, quaeso.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quamquam te

quidem video minime esse deterritum. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Duo Reges: constructio interrete. Peccata paria.

Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur.

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Iam in altera philosophiae parte. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere.

Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Cui Tubuli nomen odio non est? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Immo videri fortasse.