Oratio me istius philosophi non offendit; Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Bork An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Eam stabilem appellas. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

At iam decimum annum in spelunca iacet. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Ego vero isti, inquam, permitto. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Refert tamen, quo modo. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio

proment: Si gravis, brevis; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Vides igitur, si amicitiam sua caritate metiare, nihil esse praestantius, sin emolumento, summas familiaritates praediorum fructuosorum mercede superari. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; An hoc usque quaque, aliter in vita? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.

Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Non semper, inquam; Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Cave putes quicquam esse verius. Eiuro, inquit

adridens, iniquum, hac quidem de re; Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Duo Reges: constructio interrete. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Ut aliquid scire se gaudeant?

Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis.

Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Sed hoc sane concedamus. Laboro autem non sine causa; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.