Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Nihil ad rem! Ne sit sane; Hoc tu nunc in illo probas. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus?

Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Ea possunt paria non esse. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?

Sedulo, inquam, faciam. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Sed hoc sane concedamus. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat?

Laboro autem non sine causa; Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quis istud possit, inquit, negare? Summus dolor plures dies manere non potest? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Sint ista Graecorum;

Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Verum hoc idem saepe faciamus. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ut necesse sit omnium rerum, quae

natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Hoc non est positum in nostra actione. Sed fortuna fortis;

Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Efficiens dici potest. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Duo Reges: constructio interrete.

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Sint modo partes vitae beatae. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Sed ille, ut dixi, vitiose. In parvis enim saepe, qui nihil eorum cogitant, si quando iis ludentes minamur

praecipitaturos alicunde, extimescunt. Quid adiuvas? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;