Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat?

Sin aliud quid voles, postea. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Ea possunt paria non esse. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris;

Hoc simile tandem est? Illud non continuo, ut aeque incontentae. An potest cupiditas finiri?

Verum audiamus. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Ego vero isti, inquam, permitto.

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Cuius ad naturam apta

ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Simus igitur contenti his. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.

Velut ego nunc moveor. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quare conare, quaeso. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Duo Reges: constructio interrete. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat?

Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. An tu me de L. Dicimus aliquem hilare vivere; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam

dicere. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.