Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Quis hoc dicit? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Ut id aliis narrare gestiant? Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Sed quae tandem ista ratio est? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

Hoc sic expositum dissimile est superiori. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

Duo Reges: constructio interrete. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.

Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Bork Nescio quo modo praetervolavit oratio. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Quid enim possumus hoc agere divinius? Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate

summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Cur id non ita fit? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Frater et T. Tum ille: Ain tandem? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Bork Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Ut id aliis narrare gestiant?

Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quid enim possumus hoc agere divinius? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Dici enim nihil potest verius. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quis istud possit, inquit, negare? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Bork An haec ab eo non dicuntur?