Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; De vacuitate doloris eadem sententia erit. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Summus dolor plures dies manere non potest?

Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Bork Ne

vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quorum altera prosunt, nocent altera. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Etiam beatissimum?

Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Beatus sibi videtur esse moriens. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Sed ad bona praeterita redeamus. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.

Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Si longus, levis; Nunc omni virtuti

vitium contrario nomine opponitur. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Certe non potest. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Quippe: habes enim a rhetoribus; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Duo Reges: constructio interrete.