Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Sed quae tandem ista ratio est? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

An eiusdem modi? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Sed ille, ut dixi, vitiose. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Que Manilium, ab iisque M.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. An hoc usque quaque, aliter in vita? Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Duo Reges: constructio interrete. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Satis est ad hoc responsum.

Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Quis non odit sordidos, vanos, leves,

futtiles? An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Hoc est non dividere, sed frangere. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Respondeat totidem verbis. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Summus dolor plures dies manere non potest?

Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Sed residamus, inquit, si placet. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Non potes, nisi retexueris illa.

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim.