Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Sed ad bona praeterita redeamus.

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Sed ad rem redeamus; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Duo

Reges: constructio interrete.

Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Si enim ad populum me vocas, eum. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Easdemne res? At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Ut pulsi recurrant? Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Non laboro, inquit, de nomine.

Dat enim intervalla et relaxat. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quid, quod res alia tota est? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Istic sum, inquit. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Non igitur bene.