Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Aliter autem vobis placet. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Nos cum te, M. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quaerimus enim finem bonorum. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quid sequatur, quid repugnet, vident. Sumenda potius quam expetenda. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Obsecro, inquit,

Torquate, haec dicit Epicurus? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. De quibus cupio scire quid sentias. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Refert tamen, quo modo. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.

Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Sit sane ista voluptas. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Etenim nec

iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quo tandem modo? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Duo Reges: constructio interrete. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Mihi enim satis est, ipsis non satis. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.