Minime vero istorum quidem, inquit. Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt.

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Itaque his sapiens semper vacabit.

Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Sed fac ista esse non inportuna; Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur;

Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Pauca mutat vel plura sane; Sed fortuna fortis; At certe gravius. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;

Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Falli igitur possumus. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Hoc ne

statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Tenent mordicus. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

Nam quid possumus facere melius? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Duo Reges: constructio interrete. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.

Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quod cum dixissent, ille contra. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Eorum

enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis;

Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Ratio quidem vestra sic cogit.