Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima.

Et nemo nimium beatus est; Duo Reges: constructio interrete. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Videsne quam sit magna dissensio? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Itaque his sapiens semper vacabit. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Sed quae tandem ista ratio est? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum

vetant in dolore. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Qui est in parvis malis. Sint ista Graecorum;

Avaritiamne minuis? Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;

Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Nos vero, inquit ille; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Hoc tu nunc in illo probas.

Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Tum mihi Piso: Quid ergo? Qui est in parvis malis. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Bork Disserendi artem nullam habuit. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.

Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Ne in odium veniam,

si amicum destitero tueri. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.