Si longus, levis dictata sunt. Quid enim possumus hoc agere divinius? Quis Aristidem non mortuum diligit? Si id dicis, vicimus. Hoc simile tandem est? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Istic sum, inquit. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Bork Restinguet citius, si ardentem acceperit. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.

Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Graccho, eius fere, aequalí?

Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Avaritiamne minuis? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.

Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Neque

solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Duo Reges: constructio interrete. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Eaedem res maneant alio modo. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Cur, nisi quod turpis oratio est? Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Nam ante Aristippus, et ille melius. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Iam in altera philosophiae parte. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Bork Sed ad bona praeterita redeamus. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Tanta vis admonitionis inest in locis;

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.